Και μια μικρή γεύση από την παρουσίαση των Ημερολογίων στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τη Μαρία Ρούσκα- Ντερλίκη και τη Χρύσα Ντερλίκη, για την ουσιαστική, θερμή και πρόθυμη συμβολή τους στην εκδήλωση αυτή. Επίσης ευχαριστώ τον Κώστα Βόγδανο, υπεύθυνο των εκδηλώσεων της Βιβλιοθήκης, ο οποίος επιμελήθηκε πρόθυμα και άψογα τη διοργάνωση αυτής της βραδιάς. Τέλος, ένα ευχαριστώ στην κόρη μου, τη Μαριλένα, που σκάρωσε αυτό το βιντεάκι...



http://www.youtube.com/watch?v=-C0HkWSZ8Dc

Ημερολόγια διαδρομών, παρουσίαση στην Κεντρική Δημοτική Βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης

Συνέντευξη σχετικά με την παρουσίαση στην Κοζάνη

 Και ένα σύντομο αφιέρωμα στην παρουσίαση των Ημερολογίων στην Κοζάνη, από το τοπικό κανάλι ΤΟΡ. Τους ευχαριστώ...

http://www.youtube.com/watch?v=D7aMgE3mgNg#t=16

Βίντεο από την παρουσίαση στην Κοζάνη

Ένα μικρό βίντεο από την παρουσίαση στην Κοζάνη, το οποίο επιμελήθηκε ο Δημήτρης Μόσχος. Τον ευχαριστώ...

 

http://www.youtube.com/watch?v=jk88B3x6Jzk&feature=youtu.be

Έγινε την Παρασκευή 11 Οκτωβρίου η παρουσίαση των Ημερολογίων στην Κοζάνη. Η εκδήλωση έγινε στο καφέ Ραστώνη, ήμουν καλεσμένη του βιβλιοπωλείου Στοά του Βιβλίου και του Δημήτρη Μόσχου. Ήταν μια ζεστή, όμορφη εκδήλωση σε μια βροχερή Κοζάνη που γιόρταζε εκείνη την ημέρα την 101η επέτειο της απελευθέρωσής της. Είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με καινούργιους ανθρώπους και να ξεκινήσω μαζί τους, μέσω του βιβλίου μου, σχέσεις εμπιστοσύνης. Ευχαριστώ θερμά τον Δημήτρη Μόσχο για την ευκαιρία που μου πρόσφερε καλώντας με εκεί, τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Μιχάλη Πιτένη που με παρουσίασε στο κοινό της πόλης, καθώς επίσης και τη φιλόλογο και σκηνοθέτιδα Φωτεινή Χατζάρα που διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο μου. Εύχομαι η σχέση αυτή να αποκτήσει ρίζες και να έχει μέλλον...

Παρουσίαση των Ημερολογίων στην Κοζάνη

Συνέντευξη στο www.volvinews.gr

ΧΑΡΑ ΑΝΔΡΕΙΔΟΥ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΩΝ
Δημιουργηθηκε στις Δευτέρα, 05 Αυγούστου 2013 19:27
Την Παρασκευή 9 Αυγούστου το Βιβλιοπωλείο της Ελένης Θεοδωρίδου(Ασπροβάλτα) και οι εκδόσεις Ψυχογιός σας προσκαλούν στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας όπου η συγγραφέας Χαρά Ανδρεΐδου παρουσιάζει το νέο της βιβλίο με τίτλο: Ημερολόγια Διαδρομών.
Η συγγραφέας θα συνομιλήσει με τους αναγνώστες και θα υπογράψει αντίτυπα του νέου βιβλίου της.
Η ΧΑΡΑ ΑΝΔΡΕΪΔΟΥ γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει, σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, Παιδαγωγικές Επιστήμες, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, καθώς και Μουσειολογία. Έχει κάνει διδακτορικό στην Κλασική Αρχαιολογία και μεταπτυχιακό στην Ανοικτή Εκπαίδευση. Εργάστηκε κατά διαστήματα σε όλους αυτούς τους τομείς, όπως και σε πολλούς άλλους, για να την κερδίσει στο τέλος η εκπαίδευση. Όπως λέει η ίδια: «Δε ζωγραφίζω, δε χορεύω, δεν ξέρω να παίζω μουσική, ο δικός μου τρόπος για να εκφράζομαι είναι με τις λέξεις…» Επίσης πάλι από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί και το μυθιστόρημά της Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ.
Πρόσφατα διάβασα μία συνέντευξη που όταν ρωτήθηκε για το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει μέσα από το βιβλίο της «Ημερολόγια διαδρομών» είπε : «Δεν ξέρω αν πρέπει απαραίτητα να υπάρχει ένα μήνυμα πίσω από κάθε βιβλίο. Το βιβλίο μπορεί να το διαβάσει ο καθένας με τον δικό του τρόπο και να το καταλάβει ανάλογα με το τι κουβαλάει μέσα του, τι θέλει να πιστέψει, τι θέλει να απορρίψει. Το βιβλίο μιλάει για τον μικρό κόσμο που δημιουργούν δυο άνθρωποι, θέτοντας οι ίδιοι τα όρια του και αναιρώντας τα από κοινού, χωρίς να τους ενδιαφέρει να ορίσουν, να κατονομάσουν, να δώσουν ταμπέλα στα όσα νιώθουν. Αν πρέπει να υπάρχει ένα μήνυμα θα έλεγα πως είναι μια προτροπή, να βγούμε από τα στεγανά μας, να απλώσουμε το χέρι στους ανθρώπους δίπλα μας, να δεχθούμε την ανακούφιση από την επαφή• να αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας, τις ανάγκες μας, τις αλήθειές μας, τις αντοχές μας, αλλά επίσης να αποδεχόμαστε και την αλήθεια των άλλων. Δεν μπορούμε να αποκοπούμε ούτε από τον κόσμο γύρω μας, αλλά ούτε και από τον κόσμο μέσα μας, ο οποίος μας δείχνει τον δρόμο που μπορούμε να πάρουμε κάθε φορά. Και πάλι είναι δική μας επιλογή το πώς θα περπατήσουμε πάνω σ’ αυτόν τον δρόμο. Και, τέλος, να δεχθούμε τον χρόνο ως συνοδοιπόρο μας, πανταχού παρόντα στη ζωή μας, συνεχώς εξελισσόμενο. Η άρνηση του χρόνου, η απαίτηση να υπάρχει μόνο ως μονολιθική αιωνιότητα, «για πάντα», πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες πηγές των δεινών μας.»

Βίντεο από την εκδήλωση της Ασπροβάλτας

 Κι ένα πολύ όμορφο βιντεάκι από την εκδήλωση στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας. Ευχαριστώ θερμά τη φίλη Σοφία Τάζογλου που το επιμελήθηκε, καθώς και τη  Ραλλιώ Φραντζή που διοργάνωσε αυτήν την όμορφη εκδήλωση με αγάπη και ευαισθησία...

http://www.youtube.com/watch?v=flKMbX3_Aco

Φωτογραφίες από την εκδήλωση της Ασπροβάλτας

Μερικές φωτογραφίες από την εκδήλωση της Ασπροβάλτας. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, με πολλούς φίλους, παλιούς και νέους, που πέρασαν από κει και συζητήσαμε μαζί για τα βιβλία μου και τους ήρωές μου. Τους ευχαριστώ όλους που άφησαν τη θετική τους αύρα πάνω στα Ημερολόγια. Ανανεώνω το ραντεβού μας για το καλοκαίρι του επόμενου βιβλίου..

Εκδήλωση υπογραφής βιβλίου στην Ασπροβάλτα, 9.8.13

Συνέντευξη στον Χρήστο Κρανιώτη, στο www.kristboni.gr

Η συνέντευξη στον Χρήστο Κρανιώτη για τα Ημερολόγια. Τον ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό του και τις ουσιαστικές ερωτήσεις του, που μου άφησαν το περιθώριο να χωρέσω πολλά στις απαντήσεις μου...

 

Συνέντευξη με τη Χαρά Ανδρεΐδου

Πρόσωπα

Πέμπτη, 16 Μάιος 2013 15:19 Συντάχθηκε απο τον/την Χρήστος Κρανιώτης

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου "Ημερολόγια διαδρομών" βρήκαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τη Θεσσαλονικιά δημιουργό του Χαρά Ανδρεΐδου.


Οι Εκδόσεις Ψυχογιός για ακόμη μια φορά εμπιστεύονται τη γραφή μιας νέας γυναίκας, παιδαγωγού απ' τη Θεσσαλονίκη, με μακρά πορεία στην εκπαίδευση και αρκετά χρόνια διαμονής στο εξωτερικό. Με όλες αυτές τις εικόνες κατα νου δημιούργησε ένα βιβλίο που ταιριάζει σε όλους όσοι έχουν ερωτευτεί πολύ, έχουν αφεθεί στη δύναμη της φιλίας και ορισμένες φορές έχουν "παντρέψει" αυτά τα δυο συνισθήματα. Άλλωστε είναι γνωστό πως μια φιλία έχει σαν απαραίτητο στοιχείο τον ερωτισμό. Με αφορμή αυτό το βασικό θεματικό πυρήνα, μιλάμε μαζί της και η συζήτηση εκτείνεται και σε πολλούς ακόμη τομείς.
Θα λέγαμε πως το βιβλίο περιγράφει μια κλασσική καθημερινή σκηνή μετακίνησης που ζουν πολλοί εκπαιδευτικοί στις μέρες μας. Είναι η ταύτιση με ένα καθημερινό γεγονός σημαντικό εργαλείο ώστε να έρθει ο αναγνώστης "κοντά" με το κείμενο;
Πιστεύω πως ο κάθε αναγνώστης λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, ανάλογα με το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκεται κάθε στιγμή. Επομένως υπάρχουν άπειροι τρόποι για να πλησιάσει κάποιος ένα κείμενο και να νιώσει κοντά του. Η ταύτιση με ένα καθημερινό γεγονός, που μπορεί να συμβαίνει στον ίδιο ή σε κάποιον από το ευρύτερο περιβάλλον του είναι αναμφίβολα ένας σίγουρος δρόμος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι και ο μοναδικός.

Οι ήρωες αποκτούν μια συνωμοτική σχέση εξάρτησης που φοβούνται πως οι "απ' έξω" δε θα την καταλάβουν. Πόσο εύκολο είναι στη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνουμε να δημιουργήσουμε τόσο δυνατές φιλίες;
Μια φιλική σχέση, όπως κάθε σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους, είναι ένας μικρόκοσμος με δικούς τους κώδικες και κανόνες, οι οποίοι ορίζονται από αυτούς που συμμετέχουν στη σχέση, από τις ανάγκες τους, τις αλήθειές τους, τις αντοχές τους, και εξελίσσεται συνεχώς με μια δική της δυναμική. Όλα αυτά είναι πράγματι μη κατανοητά για τους "απ’ έξω", για τους ξένους. Αποκτούν νόημα και υπόσταση μόνο μέσα στο πλαίσιο της κλειστής ομάδας που τα δημιούργησε και τα αποδέχθηκε. Οπότε, ναι, οι "απ’ έξω" δεν καταλαβαίνουν μια τέτοια σχέση. Όσο για τη δύσκολη καθημερινότητα, επιβάλει μάλλον παρά αποτρέπει τέτοιες δυνατές σχέσεις.  Είναι η διέξοδος, η ανακούφιση και η λύτρωσή μας…

Μέσα από την ανάγνωση του βιβλίου "Ημερολόγια διαδρομών" γεννήθηκε πολλές φορές το ερώτημα αν πρόκειται για φιλία άντρα με γυναίκες ή αν το ερωτικό κομμάτι είναι εκείνο που οδηγεί τη μεταξύ τους σχέση. Πόσο κοντινά θεωρείτε αυτά τα δύο συναισθήματα έρωτα και φιλίας;
Ένας γάλλος συγγραφέας, ο Paul Geraldy, έχει γράψει πως «υπάρχει περισσότερος έρωτας μέσα στη φιλία παρά φιλία μέσα στον έρωτα». Και ο ήρωάς μου, ο Γιάννης, σε κάποιο σημείο του βιβλίου, λέει: «Δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται. Και η αγάπη δεν περιορίζεται μόνο ανάμεσα σε δυο εραστές. Και γιατί δυο εραστές πρέπει να είναι και φίλοι ενώ δυο φίλοι δεν επιτρέπεται να είναι και εραστές;».
Αν στη θέση του Γιάννη ήταν μια ακόμη γυναίκα ή αν στη θέση των τριών γυναικών ήταν τρεις άντρες, θα μπορούσατε να γράψετε ακριβώς το ίδιο βιβλίο κι αν ναι/όχι γιατί;
Φυσικά. Το ζητούμενο, ο στόχος, είναι να παρατηρήσω, να εξερευνήσω, να αναλύσω και να τα καταγράψω τον ψυχισμό και τον τρόπο που εκδηλώνεται αυτός ο ψυχισμός σε διαφορετικούς ανθρώπους μέσα σε διαφορετικά κάθε φορά πλαίσια. Θα με ενδιέφερε δυνητικά να γράψω για τον κάθε ένα άνθρωπο του πλανήτη ξεχωριστά, αλλά μάλλον μια ζωή δεν φτάνει.
Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που δε γίνεται να λείψουν από τα βιβλία σας, όχι από συγγραφικής απόψεως αλλά λόγω προσωπικότητας;
Η εξερεύνηση, η ανάλυση, η προσπάθεια κατανόησης, η αποδοχή της διαφορετικής από τη δική μου αλήθειας.  Και η πεποίθηση πως εμείς ερμηνεύουμε τα γεγονότα, εμείς τους δίνουμε κάθε φορά χρώμα και χροιά.
Το θετικό φινάλε είναι προσωπική ανάγκη περισσότερο ή συμβαδίζει με την ανάγκη του αναγνωστικού κοινού για μια αισιόδοξη νότα;
Στα βιβλία μου είναι μάλλον σαφές πως δυσκολεύομαι να δώσω ένα ξεκάθαρο φινάλε. Φτάνω την πλοκή ως ένα σημείο κι από κει και ύστερα αφήνω τον αναγνώστη να ερμηνεύσει τα γεγονότα, ανάλογα με τις δικές του ανάγκες και αντοχές. Το τέλος των Ημερολογίων μπορεί να – και έχει ήδη - θεωρηθεί θετικό, αρνητικό, μελαγχολικό, αισιόδοξο, γλυκόπικρο.  Για μένα ήταν απλώς αναπόφευκτο, αν ήθελα να είμαι συνεπής προς τους ήρωές μου.

Όταν γράφετε έχετε τους αναγνώστες κατά νου, τον εαυτό σας, οικεία πρόσωπα ή λειτουργείτε εμπειρικά και βάση ενστίκτου;
Ξεκινάω να γράψω ένα βιβλίο ξέροντας ποια κατάσταση θέλω να περιγράψω και ποιους τύπους ανθρώπων θέλω να παρουσιάσω. Δεν έχω κανέναν συγκεκριμένο στο μυαλό μου, η πραγματικότητα γύρω μου μού προσφέρει απλώς σπίθες, εγώ ανάβω τη φωτιά. Θέλω κάθε φορά να καταθέσω τον προβληματισμό μου για τη συγκεκριμένη κατάσταση και να την παρουσιάσω από όσο το δυνατόν περισσότερες οπτικές γωνίες μπορώ, εκφράζοντας όσο περισσότερους μπορώ από τους εαυτούς μου μέσα μου. Ο κάθε ήρωάς μου είναι η έκφραση ενός εαυτού μου. Τους δημιουργώ, τους δίνω σάρκα και οστά, φωνή, υπόσταση, και τους αφήνω να συνδιαλέγονται μεταξύ τους σε έναν αέναο διάλογο. Έτσι κατορθώνω και διαχειρίζομαι όλα αυτά που χορεύουν συνεχώς μέσα μου.
Υποστηρίζετε πως ο δικός σας τρόπος έκφρασης είναι το γράψιμο, δεδομένου ότι η ολοκλήρωση ενός βιβλίου χρειάζεται μεγάλη πειθαρχία και μέθοδο, εγκλωβίζει αυτή την έκφραση κι αν όχι πως το επιτυγχάνετε;
Είμαι ακόμα νεοφώτιστη στο χώρο της συγγραφής και έχω την ορμή της νεοφώτιστης.  Η συγγραφή ενός βιβλίου χρειάζεται πειθαρχία, περισσότερο για να δαμάσεις τις φωνές μέσα σου και να περιορίσεις τα άπειρα πράγματα τα οποία θέλεις να χωρέσεις μέσα σε ένα και μόνο βιβλίο. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για μένα. Είναι όμως μια διαδικασία τόσο ανακουφιστική, γοητευτική και λυτρωτική που σε καλεί συνεχώς κοντά της και σε κρατάει κοντά της. Για μένα τόσο η συγγραφή ενός βιβλίου όσο και η μετέπειτα επικοινωνία και το μοίρασμα με τους αναγνώστες είναι από τις πιο μαγευτικές διαδικασίες που έχω ζήσει στη ζωή μου.
Ως εκπαιδευτικός σας έχει γεννηθεί η ιδέα να γράψετε ένα βιβλίο για παιδιά;
Ομολογώ πως όχι. Κανείς όμως δεν ξέρει τι θα μας φέρει ο χρόνος…
Η ζωή στη Θεσσαλονίκη ποια πλεονεκτήματα και ποια μειονεκτήματα παρουσιάζει σε σχέση με άλλες πόλεις που σπουδάσατε ή εργαστήκατε;
Είχα την τύχη να ζήσω για κάποια χρόνια στην Αυστρία, στη Βιέννη και στο Salzburg, και να εργαστώ για ένα διάστημα στις Βρυξέλλες. Επίσης έχω επισκεφθεί τις περισσότερες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, αλλά και κάποιες πόλεις της κοντινής Ανατολής και της Αφρικής.  Η Θεσσαλονίκη δεν έχει σε καμία περίπτωση την παραμυθένια ομορφιά του Salzburg, αλλά ούτε και τον απρόσωπο ρυθμό των Βρυξελλών. Δεν κουβαλάει τον συντηρητισμό μιας αφρικανικής πόλης αλλά ούτε και τον ανανεωτικό αέρα μιας κοσμοπολίτικης ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Την αγαπάω, γιατί είναι η πόλη μου, γιατί εδώ βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποί μου. Αλλά θα μπορούσα κάλλιστα να ζήσω σε μια άλλη πόλη, αρκεί να τη διάλεγα εγώ και να μην μου επιβαλλόταν έξωθεν.

Συνέντευξη στο fresh-news και τον Φάνη Ουζουνίδη

Η συνέντευξή μου για τα Ημερολόγια στο freshnews.gr.  Ευχαριστώ τον Φάνη Ουζουνίδη για τις καίριες ερωτήσεις του και τα καλά του λόγια...

http://www.freemail.gr/index.php/www.fresh-news.gr_190313.pdf?sid=f23b1ea933da9b1e06add1720b8d854d&cmd=view&msg=608&part=4

Η ΧΑΡΑ ΑΝΔΡΕΪΔΟΥ γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει, σε ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, Παιδαγωγικές Επιστήμες, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης, καθώς και Μουσειολογία. Έχει κάνει διδακτορικό στην Κλασική Αρχαιολογία και μεταπτυχιακό στην Ανοικτή Εκπαίδευση. Εργάστηκε κατά διαστήματα σε όλους αυτούς τους τομείς, όπως και σε πολλούς άλλους, για να την κερδίσει στο τέλος η εκπαίδευση. Όπως λέει η ίδια: «Δε ζωγραφίζω, δε χορεύω, δεν ξέρω να παίζω μουσική, ο δικός μου τρόπος για να εκφράζομαι είναι με τις λέξεις…» Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορεί, επίσης, το μυθιστόρημά της Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ.

<<Η Χαρά Ανδρεΐδου, με ταξίδεψε σε ένα κόσμο μαγικό, ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες, δυσκολίες και ανατροπές. Μέσα από την συνένετευξη θα αντιληφθείτε την ανάγκη τα δικά μας "Ημερολόγια διαδρομών", είναι ο δικός μας κόσμος και η δική μας ζωή. Θα διαβάσετε για την φιλία, το νόημα και την ανάγκη της γνήσιας φιλίας. Κάλη σας ανάγνωση>>
Φάνης Ουζουνίδης

1)Διαβάζοντας το βιογραφικό σας, διαπιστώνει κανείς ότι αγαπάτε την τέχνη. Πως προέκυψε αυτή η αγάπη;
Σαν κάτι που πήγαζε αβίαστα από μέσα μου, χωρίς να το επιδιώκω. Νομίζω πως είναι αυτό που λέμε «κλίση». Μου αρέσουν τα όμορφα πράγματα, πάντοτε μου άρεσαν.
2)Τι είναι τέχνη για εσάς;
Η τέχνη δημιουργεί έναν κόσμο, δημιουργεί χώρο, χρόνο, συναισθήματα, μέσα από εικόνες, λέξεις, ήχους, κίνηση. Δημιουργεί έναν δικό της κόσμο μέσα στην απτή, χειροπιαστή πραγματικότητά μας, έναν διαφορετικό κόσμο για τον καθένα μας. Είναι μια μαγική διαδικασία…
3)Η συγγραφή βιβλίων είναι θεωρείται τέχνη;
Αν δεχτούμε τον παραπάνω ορισμό, ναι…
4) Ποια ήταν η αιτία για να ξεκινήσετε την γραφή μυθιστορημάτων;
Πάντοτε αγαπούσα τον λόγο, τις λέξεις. Ιδιαίτερα τον γραπτό λόγο, και τις άπειρες δυνατότητες που
προσφέρει, τις διαβαθμίσεις, τις αποχρώσεις, τις απειροελάχιστες διαφορές, τους διαφορετικούς τονισμούς, τα παιχνίδια που μπορείς να κάνεις με τις λέξεις, την ένταση που μπορείς να κλείσεις μέσα τους. Ο γραπτός λόγος για μένα είναι το αντίπαλο δέος στη μετρημένη με τη μεζούρα και το αλφάδι και το υποδεκάμετρο ζωή μας. Ωστόσο δεν σκεφτόμουν να γίνω συγγραφέας, να γράψω ένα βιβλίο. Η αρχή έγινε ένα καλοκαιρινό πρωινό, όταν κοίταζα έναν ανταριασμένο ουρανό και μέσα μου πλημμύριζα από λέξεις, επίθετα, ουσιαστικά, μεταφορές, παρομοιώσεις, όλα για να περιγράψουν την υπέροχη εικόνα που έβλεπα. Άνοιξα τον υπολογιστή κι άρχισα να γράφω. Ήταν μια διαδικασία λυτρωτική, ψυχοθεραπευτική, που από τη στιγμή που ξεκίνησε απέκτησε μιαν ασυγκράτητη ορμή μέσα μου, που δεν σταματούσε μπροστά σε τίποτα. Μετά από δυο μήνες ήταν έτοιμο το πρώτο μου βιβλίο.
5) Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τον τίτλο ¨ Ημερολόγια διαδρομών¨, τι μυστικό κρύβει αυτός ο τίτλος;
Κανένα μυστικό. Είναι πράγματι ημερολόγια διαδρομών. Τα κεφάλαια του βιβλίου έχουν ημερομηνίες, όπως ένα ημερολόγιο, και είναι η καταγραφή των διαδρομών που κάνουν οι ήρωές μου κάθε μέρα πηγαίνοντας στα σχολεία τους. Εκεί καταγράφονται όλα όσα γίνονται γύρω τους αλλά και μέσα τους, η συνεχής μεταμόρφωση της φύσης γύρω τους αλλά και η εξέλιξη της σχέσης τους, η ζύμωση ανάμεσά τους, τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν, οι χαρές και οι λύπες που ρουφάνε μέσα από αυτήν τη σχέση.
6) Όλοι μας έχουμε τα προσωπικά μας ημερολόγια, το δικό σας , τι δρομολόγια συναισθημάτων περιλαμβάνει;
Έχω από τη φύση μου μια τάση να ζω τα πράγματα σε μια επική διάσταση, όπου όλα συμβαίνουν – ή τα αντιλαμβάνομαι – στον μέγιστο βαθμό. Έχω βιώσει πολλά ύψη και πολλά βάθη, έχω ανέβει σε πολλές κορφές κι έχω γκρεμιστεί σε πολλά τάρταρα. Ο χρόνος όμως, η εμπειρία, η συσσωρευμένη γνώση έχουν δημιουργήσει πια ένα δίχτυ ασφαλείας γύρω μου. Άλλες φορές το θεωρώ σωτήριο κι άλλες φορές ασφυκτιώ μέσα του…
7) Η ιστορία όμως του βιβλίου βασίζεται σε μια λέξη «ιερή», τη φιλία, τι σημαίνει φιλία;
Οι ορισμοί είναι δύσκολο εγχείρημα. Όσα και να προσπαθήσεις να χωρέσεις μέσα τους, πάντα μένουν άλλα τόσα απ’ έξω. Πιστεύω πως φίλοι είναι δυο άνθρωποι που επικοινωνούν αβίαστα, που αγαπούν, εμπιστεύονται και στηρίζουν ο ένας τον άλλο. Από εκεί και πέρα καθένας βιώνει με τον δικό του τρόπο τη δική του σχέση.
8) Έχετε πληγωθεί από αληθινούς φίλους;
 Όχι, ποτέ.
9) κ. Ανδρείδου, γνησία φιλία ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα υφίσταται ή είναι και λίγο οξύμωρη αυτή η ανάλυση;
Θα σας απαντήσω με μια φράση από το βιβλίο: «Τα όρια είναι κάτι πολύ προσωπικό, δεν ορίζονται a priori. Τα όρια ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ορίζονται μόνο από τους ίδιους και αίρονται ξανά και ξανά, μόνο από τους ίδιους, μέσα από τις καταστάσεις που ζουν».
10) ‘Έρωτας και φιλία" , δύο λέξεις που έχουν προκαλέσει χαρά και λύπη σε κάθε άνθρωπο, έχουν κάτι κοινό που τις κάνει ιδιαίτερες σε όλους εμάς;
Υπάρχει μια φράση ενός γάλλου συγγραφέα, του Paul Geraldy, που νομίζω ότι ταιριάζει πολύ καλά στην ερώτησή σας: «Υπάρχει περισσότερος έρωτας στη φιλία παρά φιλία στον έρωτα». Πιστεύω πως τα δυο συναισθήματα συνυπάρχουν και αλληλεπικαλύπτονται στις περισσότερες περιπτώσεις. Τα στεγανά είναι κάτι φτιαχτό, που δημιουργούμε εμείς για να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας, να έχουμε κάποιους οδηγούς και κάποια μονοπάτια εκ των προτέρων χαραγμένα στη ζωή μας. Στη φύση όλα είναι ρευστά και μεταμορφώνονται συνεχώς.
11) Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να μεταφέρετε με το ¨ Ημερολόγια διαδρομών¨;
Δεν ξέρω αν πρέπει απαραίτητα να υπάρχει ένα μήνυμα πίσω από κάθε βιβλίο. Το βιβλίο μπορεί να το διαβάσει ο καθένας με τον δικό του τρόπο και να το καταλάβει ανάλογα με το τι κουβαλάει μέσα του, τι θέλει να πιστέψει, τι θέλει να απορρίψει. Το βιβλίο μιλάει για τον μικρόκοσμο που δημιουργούν δυο άνθρωποι, θέτοντας οι ίδιοι τα όρια του και αναιρώντας τα από κοινού, χωρίς να τους ενδιαφέρει να ορίσουν, να κατονομάσουν, να δώσουν ταμπέλα στα όσα νιώθουν. Αν πρέπει να υπάρχει ένα μήνυμα θα έλεγα πως είναι μια προτροπή, να βγούμε από τα στεγανά μας, να απλώσουμε το χέρι στους ανθρώπους δίπλα μας, να δεχθούμε την ανακούφιση από την επαφή• να αποδεχόμαστε τους εαυτούς μας, τις ανάγκες μας, τις αλήθειές μας, τις αντοχές μας, αλλά επίσης να αποδεχόμαστε και την αλήθεια των άλλων. Δεν μπορούμε να αποκοπούμε ούτε από τον κόσμο γύρω μας, αλλά ούτε και από τον κόσμο μέσα μας, ο οποίος μας δείχνει τον δρόμο που μπορούμε να πάρουμε κάθε φορά. Και πάλι είναι δική μας επιλογή το πώς θα περπατήσουμε πάνω σ’ αυτόν τον δρόμο. Και, τέλος, να δεχθούμε τον χρόνο ως συνοδοιπόρο μας, πανταχού παρόντα στη ζωή μας, συνεχώς εξελισσόμενο. Η άρνηση του χρόνου, η απαίτηση να υπάρχει μόνο ως μονολιθική αιωνιότητα, «για πάντα», πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες πηγές των δεινών μας.
12) Ποια είναι η κριτική που σας δυσαρέστησε;
Ό,τι ο ήρωας μου είναι «λίγος». Ο αναγνώστης δεν μπόρεσε να προχωρήσει πέρα από την επιφάνεια, να ανιχνεύσει την ουσία της σχέσης των τεσσάρων ηρώων μου, τη γενναιότητά τους να ξεφύγουν από τα στεγανά και τα δεδομένα, να μην φοβηθούν τον εαυτό τους και τα συναισθήματά τους.
13) Τι προσφέρει ένα βιβλίο στον αναγνώστη;
Διαδρομές. Διαδρομές αυτογνωσίας.
14) Έχουν αυξηθεί οι απαιτήσεις του αναγνωστικού κοινού από τις παλαιότερες εποχές;
Δεν μ’ αρέσουν οι γενικεύσεις, πιστεύω πως δεν εξυπηρετούν σε τίποτα. Υπάρχουν αναγνώστες που ζητούν τα «δύσκολα» κι άλλοι που διαβάζουν τα «εύκολα». Και πάλι, ποιος ορίζει τα εύκολα και τα δύσκολα; Απλώς υπάρχει πια στις μέρες μας τέτοια υπερπροσφορά και το marketing έχει αποκτήσει τόση δύναμη, που είναι μάλλον εύκολο να παραπλανηθείς και να κάνεις λανθασμένες – για σένα – επιλογές. Χρειάζεται να είμαστε πιο συνειδητοποιημένοι ως προς αυτό που ζητάμε, που χρειαζόμαστε.
15) Πότε θεωρείται ένα βιβλίο επιτυχία;
Πιστεύω πως όποιος δημιουργός θα έλεγε ότι δεν τον ενδιαφέρει να φθάσει το έργο του σε όσο το δυνατόν ευρύτερο κοινό, θα έλεγε ψέματα. Η ποσότητα είναι ένα ενδεικτικό στοιχείο. Ωστόσο δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και την ποιότητα. Όχι μόνο να φθάσει ένα βιβλίο στα χέρια ενός αναγνώστη, αλλά και να τον αγγίξει, να τον προβληματίσει, να τον ανακουφίσει, να τον κάνει να ταυτιστεί. Όλοι οι δημιουργοί αναζητούν και τα δύο, και την ποσότητα και την ποιότητα.
16) Η συγγραφική σας πορεία έχει και έναν συνταξιδιώτη , τις Εκδόσεις Ψυχογιός, πως θα χαρακτηρίζατε αυτή τη σχέση;
Οι άνθρωποι των Εκδόσεων Ψυχογιός, από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η συνεργασία μας, μου δίνουν την εντύπωση μιας δεμένης οικογένειας, στην οποία πρόσθεσαν κι εμένα ως μέλος. Και όχι μόνο. Μου θυμίζουν ένα μελίσσι, ένα ακούραστο μελίσσι που δουλεύει ασταμάτητα, συντονισμένα, μεθοδικά, αποτελεσματικά και –πολύ σημαντικό – πρόθυμα, γνωρίζοντας πολύ καλά ο καθένας τον τομέα του, σεβόμενοι τις ανησυχίες και τις επιθυμίες του συγγραφέα. Δύσκολος συνδυασμός, αλλά γι αυτό και πολύ πετυχημένος.
17)Ζούμε σε μια εποχή που ακούμε μόνο δυσάρεστα γεγονότα, εσείς βλέπετε φως αισιοδοξίας;
Όσο μένουμε ακόμα μέσα στο παιχνίδι, δεν μπορεί παρά να ελπίζουμε. Αν παραιτηθούμε, πρέπει και να αποχωρήσουμε. Ίσως ένας καλός τρόπος είναι να αλλάξουμε τις επιθυμίες μας, τις ευχές μας. Να βρούμε άλλες ευχές, άλλες χαρές, να πορευτούμε μ’ αυτές. Μέχρι το επόμενο γύρισμα του χρόνου… 18) Αν γινόταν μια ομιλία και ήταν μαζεμένη όλη η κοινωνία, μαστιγωμένη από τα προβλήματα, τι θα λέγατε ως κύρια ομιλήτρια για να τους ωθήσετε στο να έχουν δύναμη ψυχής;
Θα τους έλεγα να στραφούν ο καθένας σε ό,τι τους δίνει ενέργεια – είναι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο – να αντλήσουν από κει και να δώσουν λίγη και στον διπλανό τους. Και να σκεφτούν ότι αν παραιτηθούν οι ίδιοι, σύντομα θα παραιτηθούν και οι άνθρωποι τους οποίους αγαπάνε.
19) Υπάρχει κάτι που σας καθορίζει στην προσωπική σας πορεία ως άνθρωπο;
Το ότι δεν φοβήθηκα ποτέ τον εαυτό μου, ούτε τον αποσιώπησα, ούτε τον παρερμήνευσα, ούτε προσπάθησα να τον αποπροσανατολίσω. Είμαι πολύ συμφιλιωμένη με τον εαυτό μου, ξέρω τι μου συμβαίνει κάθε στιγμή, γιατί μου συμβαίνει, όλες τις σχετικές παραμέτρους. Κι έτσι δεν φοβάμαι τον εαυτό μου, και δεν φοβάμαι για τον εαυτό μου.
20) κ. Ανδρεϊδου ευχαριστούμε πολύ για την ενδιαφέρουσα συνομιλία, ευχόμαστε πάντα επιτυχίες και χαρές σε όλα τα επίπεδα της ζωής σας.
Σας ευχαριστώ κι εγώ και εύχομαι σε όλους να κάνουν πολλές δημιουργικές διαδρομές στη ζωή τους

Συνέντευξη στη Ραδιοτηλεόραση

Η συνέντευξη που έδωσα στη Ραδιοτηλεόραση για τα Ημερολόγια. Ευχαριστώ την Τίνα Πανώριου για τη διεισδυτική ματιά της και τις εύστοχες ερωτήσεις της...

http://www.ert.gr/eidiseis/politismos/vivlio/story/160043/xara-andreidou-imerologia-diadromon#.UZKQZUqQu9M

Παρασκευή, 10 Μαΐου 2013 12:49 |

ΒΙΒΛΙΟ

Χαρά Ανδρεϊδου: «Ημερολόγια διαδρομών»

• μέγεθος γραμματοσειράς
• Εκτύπωση
• E-mail
• 

Η Χαρά Ανδρεϊδου

Τι μορφή μπορεί να πάρει η φιλία ανάμεσα σ' έναν άνδρα και μια γυναίκα;" ρωτάει ο Γιάννης τις τρεις συνεπιβάτισσές του. Και δίνει μόνος του την απάντηση: "Κάθε μορφή".

Τρεις γυναίκες κι ένας άνδρας, τέσσερις άνθρωποι, τέσσερις εκπαιδευτικοί, ταξιδεύουν καθημερινά μια ώρα δρόμο από τη Θεσσαλονίκη στα σχολεία τους και πάλι πίσω. Η σχέση τους ξεκινάει τυπικά, ευγενικά, επιφυλακτικά. Η παρουσία, όμως, του άνδρα στο μικρόκοσμο των γυναικών και αντίστροφα δρα καταλυτικά για όλους, απελευθερώνει έναν άλλο εαυτό μέσα τους. Όλα αλλάζουν στην ψυχοσύνθεση, στην εμφάνιση, στη διάθεσή τους. Μέρα με τη μέρα, διαδρομή με τη διαδρομή, εμπιστεύονται, ανοίγονται, πλησιάζουν ο ένας τον άλλο, ξεπερνούν τα εμπόδια, αψηφούν τους κανόνες, δημιουργούν μια ιδιότυπη σχέση. Γίνονται φίλοι, κολλητοί, αδελφές ψυχές• ερωτεύονται και προσπαθούν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να χωρέσουν τον αλλιώτικο αυτό έρωτα μέσα στη ζωή τους. Αν μπορούν...

Ένα βιβλίο με μια διαφορετική, αισιόδοξη ματιά για τη φιλία, τον έρωτα, για τα όρια της εγγύτητας ανάμεσα στους ανθρώπους, τις μικρές ευτυχίες που μας χαρίζει η ζωή.

Εκδόσεις Ψυχογιός σελ 456
«Δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται»

Διαβάζοντας την ιστορία σας θα ήθελα οι τέσσερις συνεπιβάτες, οι τρείς γυναίκες και ο συνάδελφος τους, να παραμείνουν φίλοι καρδιάς. Αλλά χωρίς αυτή την αναμενόμενη ανατροπή πως θα κρατείτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη;

Μα μένουν φίλοι καρδιάς, απλώς χάνουν το μοίρασμα της καθημερινότητάς τους, τουλάχιστον ο άνδρας. Πιστεύω πως όταν δυο άνθρωποι έρθουν κοντά και νιώσουν ο ένας τον άλλο, η επαφή αυτή αποτυπώνεται μέσα τους και παραμένει ες αεί, ανεξάρτητα από το εξωτερικό πλαίσιο. Εξακολουθούμε να νοιαζόμαστε και να αγαπάμε τον φίλο μας και τον σκεφτόμαστε με ένα χαμόγελο κάθε φορά που εμφανίζεται στις πόρτες του μυαλού μας, ακόμα κι αν δεν τον ξαναδούμε ποτέ.

Οι τρείς συναδέλφισσες ανοίγονται, εξομολογούνται εκμυστηρεύονται, όμως τόσο καθαρά δεν είναι τελικά τα αισθήματα τους... Ίσως γιατί γνωρίστηκαν σε μεγάλη ηλικία που όλοι μας κρατούμε αποστάσεις;

Η αλήθεια είναι ότι όσο μεγαλώνουμε, τόσο βαρύτερο είναι το φορτίο που κουβαλάμε στην πλάτη μας από τις εμπειρίες της ζωής μας. Και είναι πια δύσκολο να ανοιχτούμε ολοκληρωτικά σε κάποιον άλλο, να του δείξουμε όλες τις αλήθειές μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δεθούμε, να δοθούμε, να αγαπήσουμε έναν άλλο άνθρωπο. Είμαστε τόσο πολύπλοκα όντα που είναι σχεδόν ακατόρθωτο να μας γνωρίσει κάποιος ολοκληρωτικά. Και ίσως και απευκταίο...

Ο Γιάννης ο νεαρός άντρας που δίνει με την παρουσία του και μόνο, λίγο φώς στις φλατ ζωές των συναδελφισσών του, τι είναι τελικά; Ένα καλοσυνάτο μεγάλο παιδί που ξέρει να παίρνει αυτό που θέλει και να φεύγει διακριτικά , ένας κλασικός έλληνας που όταν δεν τον συμφέρει την «κάνει;»

Ο Γιάννης είναι ένας γενναιόδωρος άνδρας, που έχει το σπάνιο χάρισμα της ενσυναίσθησης, δηλαδή μπορεί και καταλαβαίνει τη θέση και τις ανάγκες του ανθρώπου που τον πλησιάζει και του χαρίζει το κομμάτι του που εκείνος χρειάζεται.

Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σπαταλιέται ο ίδιος ή ότι εκμεταλλεύεται τις ανάγκες των άλλων. Μπορεί και κρατάει με χάρη, φυσικότητα και ευγένεια την ισορροπία στις σχέσεις του κι αυτός ο τρόπος του είναι που σκλαβώνει τις τρεις γυναίκες και τις ωθεί να τον πλησιάσουν.

Πόσες φορές πόσες γυναίκες δεν κάνουν αυτή τη σκληρή σκέψη καθημερινά: «Είναι στιγμές που νιώθω πως η ζωή περνάει από τα χέρια μου κι είμαι απούσα», λέει κάπου η Κατερίνα σας.

Πραγματικά, οι ζωές όλων μας - οι ζωές των γυναικών λίγο παραπάνω, πιστεύω -είναι φορτωμένες με πολύ βαριές αποσκευές, τρέχουν με φρενήρεις ρυθμούς, περνούν μπροστά από τα μάτια μας χωρίς να μπορούμε να τις αδράξουμε, να τις νιώσουμε. Ίσως κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω, να πάρουμε μια ανάσα και να δούμε κατάματα όλους τους εαυτούς μας... και να τους αντιμετωπίσουμε...

«Δεν ζωγραφίζετε, δεν χορεύετε, δεν ξέρετε μουσική» συστήνεστε στην αρχή του βιβλίου σας. Αγαπάτε όμως τις λέξεις. Πότε πρωτοκαταλάβατε αυτή σας την κλίση;

Είναι η γνωστή ιστορία: στο σχολείο έγραφα τις καλύτερες εκθέσεις στην τάξη, στα νιάτα μου έγραφα λογοτεχνικά ημερολόγια. Αγαπάω πολύ τις λέξεις, τον γραπτό κυρίως λόγο. Αγαπάω την έντασή του, τον πλούτο του, τις άπειρες δυνατότητες που μας προσφέρει για να εκφραστούμε, τις απειροελάχιστες αποχρώσεις, τις αμέτρητες διαβαθμίσεις. Το να γράφω κάθε είδους κείμενα μού έδινε απίστευτη ευχαρίστηση.

Προς βιοπορισμό διαλέξατε την εκπαίδευση. Προφανώς αγαπάτε τα παιδιά...

Ήταν μια απόφαση που προέκυψε μέσα από πολλές ανάγκες μου από την ανάγκη μου να αλλάζω συνεχώς περιβάλλοντα, ασχολίες, ανθρώπους, να δοκιμάζω συνεχώς τα όριά μου, να τα καταφέρνω σε καινούργιους κάθε φορά τομείς. Έχω εργαστεί σε πολλούς, διαφορετικούς τομείς, αυτή όμως είναι η πιο δημιουργική ασχολία με την οποία έχω καταπιαστεί μέχρι τώρα. Και η πιο ικανοποιητική, ψυχικά. Η σχέση με τα παιδιά είναι απίστευτα και απρόσμενα ανταποδοτική. Και ναι, δεν μπορείς να μην αγαπάς τα παιδιά...

Ζείτε στην Θεσσαλονίκη την αποκαλούμενη και πόλη ερωτική. Τι διαφορετικό αποπνέει η πατρίδα σας που την ξεχωρίζει από την Αθήνα ;

Δεν μπορώ να μιλήσω για την Αθήνα, μόνο ως επισκέπτρια έχω ζήσει εκεί. Και μου άρεσε. Δεν ένιωσα αυτήν την απομάκρυνση των ανθρώπων για την οποία μιλάνε όλοι, το κλείσιμο, την περιχαράκωση. Ίσως να είδα μόνο το καλό της πρόσωπο... Όσο για τη Θεσσαλονίκη, είναι σα να είμαστε όλοι μια μεγάλη παρέα. Ζεστή, οικεία, ανοιχτή, φιλόξενη, έτοιμη να δεχτεί κάποιον καινούργιο, να τον κάνει να νιώσει άνετα. Μ' αρέσει πολύ αυτό στη Θεσσαλονίκη, με ανακουφίζει...

Το καλοκαίρι είναι προ των ...πυλών. Σας αρέσει σαν εποχή ή σαν μια εκ των πρωταγωνιστριών σας προτιμάτε τα πρωτοβρόχια;

Η αλήθεια είναι ότι αγαπώ πολύ τη βροχή. Όπως και η Μάρθα στο βιβλίο μου, νιώθω να ποτίζομαι, να ζωντανεύω κι εγώ μαζί με τη φύση. Ρουφάω την υγρασία μέσα μου και νιώθω να ξαναγεννιέμαι. Ωστόσο δεν μπορώ να μην αγαπώ τις ανοιξιάτικες λιακάδες και τις νύχτες του καλοκαιριού...

Τον ελεύθερο χρόνο σας χωρίς σχολειά και γραψίματα με τι τον γεμίζετε;

Άλλοτε χρειάζομαι λίγη ησυχία, λίγη απομόνωση, να ακούσω τις φωνές μέσα μου, κι άλλοτε χρειάζομαι τις φωνές και τα χαμόγελα και την αίσθηση των φίλων μου, των δικών μου ανθρώπων, για να καταλαγιάσει η φασαρία μέσα μου. Εξαρτάται...

Κλείνοντας έχετε κάτι άλλο στα σκαριά;

Είμαι πολύ ανυπόμονος, ορμητικός άνθρωπος – δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, απλώς το έχω αποδεχτεί – και πάντα έχω σχεδιάσει τα επόμενα είκοσι βήματά μου ενώ είμαι ακόμα στο πρώτο. Οπότε, ναι, έχω κάτι έτοιμο, κάτι μισοτελειωμένο και κάτι ήδη αρχινισμένο.

Τελικά «ποια μορφή μπορεί να πάρει η φιλία ανάμεσα σε μια γυναίκα κι έναν άνδρα»; Κάθε μορφή είναι δυνατή αρκεί να εμπεριέχει και ερωτική επιθυμία;

Ένας γάλλος συγγραφέας, ο Paul Geraldy, έχει γράψει πως υπάρχει περισσότερος έρωτας μέσα στη φιλία, παρά φιλία μέσα στον έρωτα. Κι ο Γιάννης, ο αγαπημένος μου ήρωας, λέει κάποια στιγμή: «Τα όρια είναι κάτι πολύ προσωπικό, δεν ορίζονται a priori. Τα όρια ανάμεσα σε δυο ανθρώπους ορίζονται μόνο από τους ίδιους και αίρονται ξανά και ξανά, μόνο από τους ίδιους, μέσα από τις καταστάσεις που ζουν... Δεν υπάρχουν στεγανά ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που αγαπιούνται.

Εξακολουθούμε να νοιαζόμαστε και να αγαπάμε τον φίλο μας και τον σκεφτόμαστε με ένα χαμόγελο κάθε φορά που εμφανίζεται στις πόρτες του μυαλού μας, ακόμα κι αν δεν τον ξαναδούμε ποτέ

• Πηγή: Ραδιοτηλεόραση
• Επιμέλεια σύνταξης: Τίνα Πανώριου
• 
  

Παρουσίαση των Ημερολογίων στην Καβάλα

Την Παρασκευή 26 Απριλίου τα Ημερολόγια έκαναν τη διαδρομή ως  την Καβάλα, και παρουσιάστηκαν εκεί, στο βιβλιοπωλείο Σελίδες με άρωμα καφέ. Το βιβλίο παρουσίασε η Φωτεινή Χατζηπαναγιώτου, ενώ αποσπάσματα διάβασαν η Λιάνα Αντεδάκη και ο Απόστολος Μουμτσάκης, εκπαιδευτικοί όλοι τους. Έτσι ζωντάνεψαν πραγματικά οι ήρωες του βιβλίου μου, εκπαιδευτικοί κι αυτοί όλοι τους. Μάλιστα στην παρουσίαση της Καβάλας είχαμε και μια πρωτιά, ήταν η πρώτη φορά που ένας άνδρας δάνεισε τη φωνή του στον Γιάννη, τον ήρωά μου, και διάβασε τα λόγια του μέσα από το βιβλίο μου. Έτσι η ταύτιση ήταν μεγαλύτερη, και η συγκίνηση μεγαλύτερη. Τους ευχαριστώ όλους θερμά, όπως και τη Μαρία Χατζηπαναγιώτου, την ιδιοκτήτρια αυτού του πανέμορφου χώρου. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους παρευρέθηκαν εκεί και μοιράστηκαν μαζί μου αυτές τις στιγμές. Εύχομαι σε όλους μια ζωή γεμάτη δημιουργικές διαδρομές...

Από την παρουσίαση των Ημερολογίων στο βιβλιοπωλείο Σελίδες με άρωμα καφέ, στην Καβάλα, την Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Μερικές φωτογραφίες από την παρουσίαση των Ημερολογίων στον Πάπυρο