Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

Η ζέστη των ανθρώπων


Πριν από έναν ακριβώς χρόνο, στη γιορτή του Αγίου Χαραλάμπου που είναι η μια από τις δυο γιορτές που έχω υιοθετήσει - η άλλη είναι της Οσίας Χαρίκλειας, την 1η Σεπτεμβρίου, δυο ξεχωριστοί άνθρωποι για μένα, οι συνάδελφοί μου την προηγούμενη χρονιά, η Λία Σιάτρα και η Κέλλυ Κοροσίδου, μαζί με τα πιτσιρίκια και των τριών τμημάτων μας, μου χάρισαν μια από τις ωραιότερες μέρες γιορτής. Η ζέστη με την οποία ένιωσα να με τυλίγουν εκείνη τη μέρα - και κάθε μέρα - έγινε αφορμή να γράψω εκείνο το απόγευμα το παρακάτω κειμενάκι, που τους το αφιέρωσα. Το αφιερώνω αυτήν τη χρονιά, στη φετινή γιορτή μου, και σ' όλους τους ανθρώπους που κάποια στιγμή με τύλιξαν, με προστάτευσαν με τη ζεστασιά τους. Λία, Κέλλυ, είμαι σίγουρη ότι δεν θα έχετε αντίρρηση....

"Η ζέστη των ανθρώπων γύρω σου… τόσο ανακουφιστική αίσθηση... Ένα χαμόγελο, μια ματιά, ένα άγγιγμα. Μια σταθερή εικόνα του άλλου, του φίλου, του συναδέλφου, του γνωστού, του ανθρώπου που είναι εκεί και είναι για σένα, εκεί. Τα μάτια του σε παρακολουθούν, τα αυτιά του σ’ ακούνε, οι κινήσεις του προκαλούν και ανταποκρίνονται στις δικές σου κινήσεις. Για το λίγο, για το παροδικό, για το προσωρινό. Για το τόσο σημαντικό… Άνθρωποι που έρχονται να γεμίσουν τρύπες, κενά, να  κλείσουν διαρροές, να βάλουν πλάτη και να σε στηρίξουν, ν’ απλώσουν τα χέρια και να διώξουν τη μελαγχολία, την κατήφεια, την κακοκεφιά. Την έλλειψη. Να διώξουν  την έλλειψη. Να έρθουν και να αντικαταστήσουν. Να πάρουν τη θέση αυτού που λείπει, υπαρκτού ή φανταστικού.  Χωρίς να ξέρουν κατ’ ανάγκη το όνομα, την ύπαρξη καν αυτού που λείπει. Ξέρουν όμως ότι κάποιος λείπει, πάντα κάποιος, με κάποιον τρόπο, λείπει. Κι έρχονται εκείνοι, να σου δηλώσουν ότι εκείνοι είναι εδώ και ας μην είναι βασικοί στη ζωή σου, ας μην είναι τόσο στενοί σε σένα, τόσο στενά  κοντά σου, ας είναι περαστικοί -ή μάλλον- περιοδικοί, άνθρωποι που εμφανίζονται με ωράριο, με πρόγραμμα, με συγκεκριμένο ρυθμό, σαν τους χτύπους ενός ρολογιού. Κάθε πρωί ή κάθε Τρίτη ή κάθε Τρίτη και Πέμπτη ή κάθε … Οι άνθρωποι του κάθε … Που τη σωστή στιγμή, τη στιγμή της έλλειψης, γίνονται οι άνθρωποι του εδώ, του κοντά, του μαζί ….