Λίγο πριν το καλοκαίρι κλείσει τα κιτάπια του για φέτος και μας αφήσει μόνο την αίσθηση από τις ζεστές του μέρες και τις γλυκές του νύχτες, οι εκδόσεις Ψυχογιός προχώρησαν στην 4η ανατύπωση του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος". Κι έτσι αποχαιρετώ κι εγώ το καλοκαίρι έχοντας τη ζεστή αίσθηση από την παρέα σας στις μέρες μου και στις νύχτες μου. Σας ευχαριστώ....
Η αγάπη είναι πόλεμος "H αγάπη είναι πόλεμος. Πόλεμος με τον σύντροφό σου, πόλεμος με τους κόσμους σου και τους ανθρώπους σου και –κυρίως– πόλεμος με τον εαυτό σου, με όλους τους εαυτούς σου..." - Ημερολόγια διαδρομών "Ποιά μορφή μπορεί να πάρει η φιλία ανάμεσα σ' έναν άνδρα και μια γυναίκα; Κάθε μορφή. Ένα βιβλίο με μια διαφορετική, αισιόδοξη ματιά για τη φιλία, τον έρωτα, για τα όρια της εγγύτητας ανάμεσα στους ανθρώπους, τις μικρές ευτυχίες που μας χαρίζει η ζωή..."
Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011
Κυριακή 21 Αυγούστου 2011
Δρόμοι του καλοκαιριού
Τώρα, που το καλοκαίρι πλησιάζει πια στο τέλος του, θέλω να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις, μερικές εικόνες, την αίσθηση που μου αφήνουν οι δρόμοι του καλοκαιριού... Ένας συγκεκριμένος δρόμος, αυτός που βγάζει από το σπίτι μου στη θάλασσα, στην Ασπροβάλτα. Ούτε 150 μέτρα δρόμος κι έχει γίνει ο αγαπημένος μου, σε κάθε εποχή, σε κάθε του εκδοχή....
Δρόμοι του καλοκαιριού
Δρόμοι του καλοκαιριού, δρόμοι του θέρους, της θάλασσας, στρωμένοι με ψιλό χαλίκι, σκονισμένοι μέσα στην κάψα του μεσημεριού. Δρόμοι του καλοκαιριού, στενοί, ανάμεσα σε φράκτες με τεράστιους, τρομακτικούς κισσούς και πορτοκαλί χωνάκια που κρέμονται σαν σαρκοφάγα τέρατα, που ελέγχουν με άγρυπνο μάτι το χώρο τους, αυτόν που ορίζουν μέσα από την ακινησία τους. Με τη αψιά μυρωδιά του ευκάλυπτου, που υψώνεται ολόρθος, ολόισιος πίσω από το πρόχειρο συρματόπλεγμα, με τη βουή της θάλασσας μπροστά ή πίσω σου. Από τη μια μεριά η κιτρινωπή αμμουδιά και το κομμάτι το μπλε της θάλασσας που φαίνεται ανάμεσα από τα χαμηλά σπιτάκια κι από την άλλη η ανηφόρα, ή κατηφόρα, όπως την βλέπει κανείς, που βγάζει στη θάλασσα, από τα ψηλά ξεκινώντας, κατεβαίνοντας χαμηλά. Με την παμφάγα σκόνη που εξαφανίζει τα πάντα, που κάθεται πάνω στις τεράστιες καρδιές του κισσού, πάνω στα αυτοκίνητα τα αφημένα να καίγονται σε μιαν άκρη, πάνω στα πόδια με τις σαγιονάρες που βαδίζουν νωχελικά προς ή και από τη θάλασσα. Και σ’ ένα σημείο η λάσπη, από το χώμα που κατέβρεξε με το λάστιχο ο κύριος με τη ριγέ βερμούδα κι ο πιτσιρίκος με το ποδηλατάκι με τις βοηθητικές ρόδες. Τα τζιτζίκια και τα τριζόνια τσιρίζουν, μέρα και νύχτα, διαγωνίζονται, ποιο θα κάνει την περισσότερη φασαρία, ποιο θα βγάλει τον περισσότερο θόρυβο, τρίβοντας με μανία τα πόδια τους το ένα πάνω στο άλλο, κι εσύ νομίζεις ότι τραγουδάνε, κι εσύ νομίζεις ότι είναι κάλεσμα ο ήχος τους, κάλεσμα για κάποιον άλλο, για κάποιον που είναι ή θα γίνει αγαπημένος. Δρόμοι του καλοκαιριού, μακάριοι μέσα στο βουητό τους, νωχελικοί, τεμπέληδες, σε μιαν άλλη διάσταση του χρόνου, αργή, αργόσυρτη, ακούνητη, ακίνητη. Και πάνω τους, πάνω στη σκόνη και στα χαλίκια τους, πάνω στη ράθυμη φύση τους, καταλαγιάζουν, κατακάθονται, καθησυχάζουν όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας, όλα όσα φορτώνουμε πάνω μας, όλα όσα σέρνουμε από τη μεγάλη πόλη, από το αγχωτικό περιβάλλον, από τις άπειρες υποχρεώσεις, γονατίζουν και παραδίνονται στους ανύπαρκτους ρυθμούς των χαλικόστρωτων δρόμων. Και μας κάνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαστε, κάτι άλλο απ’ αυτό που κουβαλάμε αγχωμένοι μέσα μας, κάτι άλλο απ’ αυτό που ορίζουμε ως «ζωή μας». Μας κάνουν «παραθεριστές»…
Δρόμοι του καλοκαιριού
Δρόμοι του καλοκαιριού, δρόμοι του θέρους, της θάλασσας, στρωμένοι με ψιλό χαλίκι, σκονισμένοι μέσα στην κάψα του μεσημεριού. Δρόμοι του καλοκαιριού, στενοί, ανάμεσα σε φράκτες με τεράστιους, τρομακτικούς κισσούς και πορτοκαλί χωνάκια που κρέμονται σαν σαρκοφάγα τέρατα, που ελέγχουν με άγρυπνο μάτι το χώρο τους, αυτόν που ορίζουν μέσα από την ακινησία τους. Με τη αψιά μυρωδιά του ευκάλυπτου, που υψώνεται ολόρθος, ολόισιος πίσω από το πρόχειρο συρματόπλεγμα, με τη βουή της θάλασσας μπροστά ή πίσω σου. Από τη μια μεριά η κιτρινωπή αμμουδιά και το κομμάτι το μπλε της θάλασσας που φαίνεται ανάμεσα από τα χαμηλά σπιτάκια κι από την άλλη η ανηφόρα, ή κατηφόρα, όπως την βλέπει κανείς, που βγάζει στη θάλασσα, από τα ψηλά ξεκινώντας, κατεβαίνοντας χαμηλά. Με την παμφάγα σκόνη που εξαφανίζει τα πάντα, που κάθεται πάνω στις τεράστιες καρδιές του κισσού, πάνω στα αυτοκίνητα τα αφημένα να καίγονται σε μιαν άκρη, πάνω στα πόδια με τις σαγιονάρες που βαδίζουν νωχελικά προς ή και από τη θάλασσα. Και σ’ ένα σημείο η λάσπη, από το χώμα που κατέβρεξε με το λάστιχο ο κύριος με τη ριγέ βερμούδα κι ο πιτσιρίκος με το ποδηλατάκι με τις βοηθητικές ρόδες. Τα τζιτζίκια και τα τριζόνια τσιρίζουν, μέρα και νύχτα, διαγωνίζονται, ποιο θα κάνει την περισσότερη φασαρία, ποιο θα βγάλει τον περισσότερο θόρυβο, τρίβοντας με μανία τα πόδια τους το ένα πάνω στο άλλο, κι εσύ νομίζεις ότι τραγουδάνε, κι εσύ νομίζεις ότι είναι κάλεσμα ο ήχος τους, κάλεσμα για κάποιον άλλο, για κάποιον που είναι ή θα γίνει αγαπημένος. Δρόμοι του καλοκαιριού, μακάριοι μέσα στο βουητό τους, νωχελικοί, τεμπέληδες, σε μιαν άλλη διάσταση του χρόνου, αργή, αργόσυρτη, ακούνητη, ακίνητη. Και πάνω τους, πάνω στη σκόνη και στα χαλίκια τους, πάνω στη ράθυμη φύση τους, καταλαγιάζουν, κατακάθονται, καθησυχάζουν όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας, όλα όσα φορτώνουμε πάνω μας, όλα όσα σέρνουμε από τη μεγάλη πόλη, από το αγχωτικό περιβάλλον, από τις άπειρες υποχρεώσεις, γονατίζουν και παραδίνονται στους ανύπαρκτους ρυθμούς των χαλικόστρωτων δρόμων. Και μας κάνουν κάτι άλλο απ’ αυτό που είμαστε, κάτι άλλο απ’ αυτό που κουβαλάμε αγχωμένοι μέσα μας, κάτι άλλο απ’ αυτό που ορίζουμε ως «ζωή μας». Μας κάνουν «παραθεριστές»…
Τρίτη 9 Αυγούστου 2011
Υπογραφή του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος" στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας
Έγινε την Κυριακή 31 Ιουλίου η εκδήλωση υπογραφής του βιβλίου «Η αγάπη είναι πόλεμος» στο υπαίθριο βιβλιοπωλείο της Ραλλιώς Φραντζή και της Ελένης Θεοδωρίδου, στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά, πέρασε από το βιβλιοπωλείο πολύς κόσμος, ντόπιοι, τουρίστες, ακόμα και ελληνομαθείς ξένοι. Οι ρυθμοί ήταν χαλαροί, ρυθμοί παραλίας και διακοπών, υπήρχε χρόνος για να γνωριστούμε με τους αναγνώστες μου, να ανταλλάξουμε απόψεις, να προβληματιστούμε πάνω στον τίτλο και το περιεχόμενο του βιβλίου. Η βραδιά τελείωσε με την υπόσχεση μιας λογοτεχνικής βραδιάς μέσα στο φθινόπωρο, όπου θα ξαναβρεθούμε και θα μπορέσουμε να συζητήσουμε, πιο διεξοδικά αυτήν τη φορά, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τους προβληματισμούς που τους γέννησε το βιβλίο.
Το βίντεο της εκδήλωσης που επισυνάπτω είναι μια προσφορά της δημοσιογράφου Σοφίας Τάζογλου, υπεύθυνης της πύλης Strimonikos online, η οποία το επιμελήθηκε με πολύ μεράκι και το μοιράστηκε μαζί μας.
Ευχαριστώ όλους όσους βοήθησαν στην άψογη διοργάνωση της βραδιάς αυτής, καθώς και όλους όσους πέρασαν και μου έδωσαν την ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί τους. Καλήν αντάμωση….
http://www.youtube.com/watch?v=O5LLAzgmGYk
Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011
3η ανατύπωση για το βιβλίο "Η αγάπη είναι πόλεμος"
Οι εκδόσεις Ψυχογιός προχώρησαν στην 3η ανατύπωση του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος", καθώς η δεύτερη εξαντλήθηκε ήδη. Το καλοκαιράκι όλοι αναζητούμε τρόπους διαφυγής, πραγματικούς ή φανταστικούς, και τα βιβλία μάς τους προσφέρουν γενναιόδωρα. Ευχαριστώ όλους εσάς που κάνατε το βιβλίο μου να πατάει ήδη στην 3η του ανατύπωση, ούτε πέντε μήνες μετά την πρώτη κυκλοφορία του..
Υπογραφή του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος" στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας
Την Κυριακή 31 Ιουλίου, από τις 9 το βράδυ και μετά, την ώρα που πια δροσίζει, θα βρίσκομαι στο υπαίθριο βιβλιοπωλείο της Ελένης Θεοδωρίδου και της Ραλλιώς Φραντζή, στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας για να υπογράψω τα αντίτυπα του βιβλίου μου " Η αγάπη είναι πόλεμος". Για όσους βρίσκονται στην Ασπροβάλτα και κάνουν διακοπές, αλλά και για όσους ταλαιπωρούνται ακόμα μέσα σε μια μπουκωμένη από τον καύσωνα πόλη είναι ίσως μια καλή ευκαιρία να συνδυάσουν μια βουτιά στη θάλασσα με την παρουσία τους στην εκδήλωση αυτή. Εξάλλου τα νερά της Ασπροβάλτας φέτος είναι καταπληκτικά και πραγματικά ένα βήμα μόλις από τη Θεσσαλονίκη. Αν λοιπόν το κύμα σάς φέρει προς τα κεί, θα χαρώ να σας δω και να μιλήσω μαζί σας...
Σάββατο 2 Ιουλίου 2011
Μια συνέντευξη εκ βαθέων για το βιβλίο μου στον Κώστα Κρικέλη
Μια συνέντευξη εκ βαθέων για το βιβλίο μου στο δημοσιογράφο Κώστα Κρικέλη, την Παρασκευή 2 Ιουλίου.
http://www.youtube.com/watch?v=UJa9PQJ7igw
http://www.youtube.com/watch?v=UJa9PQJ7igw
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Από την παρουσίαση του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος" στους Αμπελόκηπους
Aπόσπασμα από την παρουσίαση στη Δημοτική Βιβλιοθήκη των Αμπελοκήπων την Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011
http://www.youtube.com/watch?v=l8F01wl7lws
http://www.youtube.com/watch?v=l8F01wl7lws
Σάββατο 25 Ιουνίου 2011
Σχετικα΄με την παρουσίαση του βιβλίου μου στους Αμπελόκηπους
Έγινε τελικά την Πέμπτη το βράδυ η παρουσίαση του βιβλίου μου από το Δήμο Αμπελοκήπων-Μενεμένης, η οποία είχε αναβληθεί την προηγούμενη εβδομάδα εξαιτίας της ξαφνικής καλοκαιρινής μπόρας. Ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά. Ο δήμαρχος Αμπελοκήπων-Μενεμένης, Λάζαρος Κυρίζογλου, μίλησε με πολύ ζεστά λόγια για την ανάγκη, ακόμη πιο επιτακτική στην παρατεινόμενη κρίση που βιώνουμε όλοι μας, ανάγκη για ανθρώπους που να γράφουν αλλά και να διαβάζουν. Η αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Μαρία Αποστολίδου, συντόνισε συνολικά την εκδήλωση με ιδιαίτερη κομψότητα. Ο Γρηγόρης Μπρέντας, ενεργό μέλος της τοπικής μας κοινωνίας σε όλους τους τομείς, ένας από τους πρώτους ανθρώπους που είχε διαβάσει το βιβλίο πριν ακόμη εκδοθεί, μίλησε από καρδιάς για το βιβλίο, προσεγγίζοντάς το στη σωστή του διάσταση, αυτήν των συναισθημάτων που μοιράζεται ο αναγνώστης με τον συγγραφέα, τη μαγική εκείνη στιγμή της ταύτισης. Η Βασιλική Τζάμου, με το ιδιαίτερο ταλέντο και την ευαισθησία της, ζωντάνεψε μπροστά μας σκηνές από τη σχέση των δυο ηρώων, ενώ ο Κώστας Κρικέλης, με την κιθάρα του, συνόδεψε μουσικά τις ομιλίες μας και φόρτισε συναισθηματικά την ήδη φορτισμένη ατμόσφαιρα.
Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους όσους παρευρέθηκαν στη βραδιά αυτή, φίλους, συναδέλφους, παλιούς συμμαθητές, συνδημότες. Οι περισσότεροι είχαν έρθει και την προηγούμενη Πέμπτη, όταν η εκδήλωση αναβλήθηκε, και γι αυτό τους ευχαριστώ διπλά.
Επιθυμώ να μοιραστώ με όλους σας την τελευταία παράγραφο της ομιλίας μου, την οποία και παραθέτω εδώ:
«Οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας, θεωρούμε πως οι αντιδράσεις μας σε όσα μας συμβαίνουν είναι υπερβολικές, παράλογες, παθολογικές και ζούμε σε μια συνεχή εσωτερική απαξίωση. Όταν έγραφα το βιβλίο ευχόμουν ο αναγνώστης διαβάζοντάς το να αναγνωρίσει μέσα του κομμάτια από τον εαυτό του και να νιώσει πως δεν είναι μόνος του στον κόσμο. Να καταλάβει πως δεν είναι ο μοναδικός που βιώνει ανάλογες καταστάσεις ή έχει τέτοιες αντιδράσεις κι αυτό να του δώσει μια αίσθηση παρηγοριάς, ανακούφισης και συντροφικότητας. Τώρα πια, τρεις μήνες μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου, τώρα που το έχει διαβάσει πολύς κόσμος και μου στέλνουν ή μου λένε κριτικές και σχόλια, νιώθω πως τον στόχο μου αυτόν τον έχω κατακτήσει. Είναι πολλοί αυτοί που μού λένε πως μέσα στο βιβλίο βρήκαν επιτέλους γραμμένα όλα αυτά που οι ίδιοι νιώθουν και δεν μπορούν – για διάφορους λόγους - να εκφράσουν. Ή ότι ταυτίζονται με τους ήρωες του βιβλίου κι είναι σαν να βλέπουν και να ακούν τον εαυτό τους να εκφράζει επιτέλους όλα αυτά που καταπιέζει μέσα του και κοντεύουν να τον πνίξουν. Θέλω να σας πω, με ανοιχτή ψυχή, πως αυτό το μοίρασμα, η επικοινωνία και η ανακούφιση των αναγνωστών μου είναι η δική μου λύτρωση…»
Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους όσους παρευρέθηκαν στη βραδιά αυτή, φίλους, συναδέλφους, παλιούς συμμαθητές, συνδημότες. Οι περισσότεροι είχαν έρθει και την προηγούμενη Πέμπτη, όταν η εκδήλωση αναβλήθηκε, και γι αυτό τους ευχαριστώ διπλά.
Επιθυμώ να μοιραστώ με όλους σας την τελευταία παράγραφο της ομιλίας μου, την οποία και παραθέτω εδώ:
«Οι περισσότεροι από μας δεν είμαστε συμφιλιωμένοι με τον εαυτό μας, θεωρούμε πως οι αντιδράσεις μας σε όσα μας συμβαίνουν είναι υπερβολικές, παράλογες, παθολογικές και ζούμε σε μια συνεχή εσωτερική απαξίωση. Όταν έγραφα το βιβλίο ευχόμουν ο αναγνώστης διαβάζοντάς το να αναγνωρίσει μέσα του κομμάτια από τον εαυτό του και να νιώσει πως δεν είναι μόνος του στον κόσμο. Να καταλάβει πως δεν είναι ο μοναδικός που βιώνει ανάλογες καταστάσεις ή έχει τέτοιες αντιδράσεις κι αυτό να του δώσει μια αίσθηση παρηγοριάς, ανακούφισης και συντροφικότητας. Τώρα πια, τρεις μήνες μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου, τώρα που το έχει διαβάσει πολύς κόσμος και μου στέλνουν ή μου λένε κριτικές και σχόλια, νιώθω πως τον στόχο μου αυτόν τον έχω κατακτήσει. Είναι πολλοί αυτοί που μού λένε πως μέσα στο βιβλίο βρήκαν επιτέλους γραμμένα όλα αυτά που οι ίδιοι νιώθουν και δεν μπορούν – για διάφορους λόγους - να εκφράσουν. Ή ότι ταυτίζονται με τους ήρωες του βιβλίου κι είναι σαν να βλέπουν και να ακούν τον εαυτό τους να εκφράζει επιτέλους όλα αυτά που καταπιέζει μέσα του και κοντεύουν να τον πνίξουν. Θέλω να σας πω, με ανοιχτή ψυχή, πως αυτό το μοίρασμα, η επικοινωνία και η ανακούφιση των αναγνωστών μου είναι η δική μου λύτρωση…»
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011
Παρουσίαση του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος" στους Αμπελόκηπους
Την Πέμπτη 16 Ιουνίου, στις 9 το βράδυ, ο Δήμος Αμπελοκήπων-Μενεμένης οργανώνει παρουσίαση του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος" στον αύλειο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Αμπελοκήπων, που στεγάζεται στο διατηρητέο κτίριο στη γωνία των οδών Μεγ. Αλεξάνδρου και Φιλιππουπόλεως. Για το βιβλίο θα μιλήσουν ο δήμαρχος, Λάζαρος Κυρίζογλου, η αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Μαρία Αποστολίδου, και ο Γρηγόρης Μπρέντας, ιδρυτικό μέλος του Πνευματικού Κέντρου Αμπελοκήπων και του Κέντρου Ιστορίας Αμπελοκήπων, τακτικός αρθρογράφος σε τοπικά έντυπα. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει η ηθοποιός Βασιλική Τζάμου. Θα χαρώ να σας δω εκεί....
Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011
Υπογραφή του βιβλίου "Η αγάπη είναι πόλεμος" στο Φεστιβάλ Βιβλίου της Θεσσαλονίκης
Την Κυριακή 5 Ιουνίου, από τις 8-10 το βραδάκι θα βρίσκομαι στο περίπτερο των Εκδόσεων Ψυχογιός (περίπτερο αρ. 51-53) στο Φεστιβάλ Βιβλίου στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Θα είναι μια καλή ευκαιρία για να βρεθούμε με παλιούς γνωστούς, να γνωριστούμε από κοντά όσοι δεν είχαμε την ευκαιρία μέχρι τώρα και να υπογράψω και το βιβλίο μου σε όποιον μου το ζητήσει. Καλή αντάμωση, λοιπόν...
Τρίτη 10 Μαΐου 2011
Σχετικά με την 8η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης
Έγινε το προηγούμενο τριήμερο στη Θεσσαλονίκη η 8η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου, από τις 5-8 Μαΐου. Όλοι λένε γι αυτήν ότι είναι η γιορτή του βιβλίου. Εγώ θα έλεγα ότι είναι ένα πανηγύρι. Ένα ζωντανό, χρωματιστό, φασαριόζικο πανηγύρι, που πάλλεται από τις δονήσεις των ανθρώπων που κινούνται μέσα του, δουλεύουν γι αυτό, το καμαρώνουν και το απολαμβάνουν. Ένα πανηγύρι γεμάτο κόσμο, χαρούμενο κόσμο. Φίλοι παλιοί που συναντιούνται τυχαία μετά από καιρό, πιτσιρίκια που κρατούν σφικτά στα χέρια τους χρωματιστά μπαλόνια, άνθρωποι που κρατούν στην αγκαλιά τους βιβλία όπως θα κρατούσαν έναν αγαπημένο, δημοσιογράφοι, φωτογράφοι και άνθρωποι των ΜΜΕ που τρέχουν από εκδήλωση σε εκδήλωση, με μια αγωνία να τα προλάβουν όλα, χαμογελαστοί πωλητές, πρόθυμοι να εξηγήσουν τα πάντα στους πάντες και να υπομένουν τα πάντα από τους πάντες, εκδότες και βιβλιοπώλες που έχουν βάλει τα δυνατά τους να κάνουν τη γωνιά τους όσο το δυνατόν πιο ελκυστική, όσο το δυνατόν πιο φιλόξενη, άνθρωποι που κοιτούν στα μάτια τους συγγραφείς που παρουσιάζουν τα βιβλία τους στις καταιγιστικές πραγματικά εκδηλώσεις…. Φωνές, απ’όλους, μανάδες που φωνάζουν τα παιδιά τους για να μην τα χάσουν, φίλοι που γνέφουν από μακριά ο ένας στον άλλο, ομιλίες από τα μικρόφωνα των ομιλητών, μουσική και ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα. Ένα μελίσσι με το αδιάκοπο βουητό του… Και βιβλία, βιβλία παντού. Το τυπωμένο χαρτί σ’όλο του το μεγαλείο. Να το βλέπεις, μια πανδαισία χρωμάτων, να το αγγίζεις, η ευδαιμονία της αφής, να το μυρίζεις, η τόση γνώριμη μυρωδιά, από τα παιδικά μας ακόμη χρόνια… Ένα πραγματικό πανηγύρι, με μια αύρα χαράς, ενθουσιασμού, ικανοποίησης να πλανιέται παντού στον αέρα, απ’όλους για όλους. Ένα πραγματικό πανηγύρι, τέτοιο που αξίζει στο βιβλίο, σε κάθε είδους βιβλίο, στον πιο πιστό σύντροφο της ανθρώπινης ψυχής. Κι αυτήν τη χρονιά ήμουν κι εγώ εκεί, όχι πια μπροστά από τους πάγκους, αλλά πίσω από τον πάγκο, από τον πάγκο των εκδόσεων Ψυχογιός. Και για πρώτη φορά ένιωσα πως δεν ήμουν απλώς εκεί για να απολαύσω ό,τι οι άλλοι είχαν ετοιμάσει για μένα, αλλά αυτήν τη φορά είχα το προνόμιο να έχω βάλει κι εγώ το λιθαράκι μου για να ετοιμάσω τη χαρά των άλλων. Κι αυτήν τη φορά η δική μου χαρά ήταν πολύ μεγαλύτερη…
Τρίτη 3 Μαΐου 2011
Παρουσίαση στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης 2011
Παρουσίαση των βιβλίων
Το ταξίδι της φωτιάς, της Σοφίας Βόικου
Πες μου αν με θυμάσαι, της Σόφης Θεοδωρίδου
Η αγάπη είναι πόλεμος, της Χαράς Ανδρεΐδου
Συντονίζει η συγγραφέας Λένα Μαντά
Την Παρασκευή 6 Μαΐου, στις 18.00, στο περίπτερο 15 της ΔΕΘ, στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης
Θα χαρώ να σας δω εκεί!
Το ταξίδι της φωτιάς, της Σοφίας Βόικου
Πες μου αν με θυμάσαι, της Σόφης Θεοδωρίδου
Η αγάπη είναι πόλεμος, της Χαράς Ανδρεΐδου
Συντονίζει η συγγραφέας Λένα Μαντά
Την Παρασκευή 6 Μαΐου, στις 18.00, στο περίπτερο 15 της ΔΕΘ, στα πλαίσια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης
Θα χαρώ να σας δω εκεί!
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
Eπανατύπωση του "Η αγάπη είναι πόλεμος"
Η πρώτη έκδοση του "Η αγάπη είναι πόλεμος" εξαντλήθηκε μέσα σε ένα μήνα από την πρώτη κυκλοφορία του και ανατυπώθηκε από τις εκδόσεις Ψυχογιός! Σας ευχαριστώ όλους...
Σάββατο 9 Απριλίου 2011
Παρουσίαση στον Ιανό, Πέμπτη 7 Απριλίου 2011
Την Πέμπτη 7 Απριλίου έγινε στο κεντρικό βιβλιοπωλείο του Ιανού η παρουσίαση του βιβλίου μου «Η αγάπη είναι πόλεμος». Ήταν μια μαγική βραδιά… Μαζευτήκαμε πάνω από 100 άτομα, το πατάρι του Ιανού ήταν ασφυκτικά γεμάτο και υπήρχαν όρθιοι ακροατές στη σκάλα μέχρι κάτω. Ήρθαν άνθρωποι από όλους τους χώρους κι από όλες τις φάσεις της ζωής μου μέχρι τώρα. Ήταν εκεί η αγαπημένη μου δασκάλα από το Δημοτικό, η κυρία Παναγιώτα. Συμμαθητές μου από το Γυμνάσιο και το Λύκειο, συμφοιτητές μου από τη Σχολή Νηπιαγωγών και το Ιστορικό- Αρχαιολογικό του ΑΠΘ, συνεργάτες μου από διάφορους χώρους που εργάστηκα κατά καιρούς, συνάδελφοι από διάφορα σχολεία, γονείς μαθητών μου, συγγενείς μου, φίλοι αγαπημένοι, άλλοι από χρόνια πολλά κι άλλοι που μπήκαν πρόσφατα στην ζωή μου… Ήταν όλοι εκεί και ήταν όλοι κοντά μου, μαζί μου.
Η Σοφία Βόικου, η συγγραφέας, η φίλη τώρα πια, έκανε μια πολύ όμορφη παρουσίαση, προσέγγισε το βιβλίο μου με ανοιχτή ψυχή κι έτσι μίλησε γι αυτό, ψάχνοντας την αλήθεια του. Η ηθοποιός Βασιλική Τζάμου, μια πανέμορφη παρουσία, με το ταλέντο της μας έκανε να ξεχάσουμε πόσο νέα και δροσερή είναι και απέδωσε με μεγάλη ευαισθησία τα κείμενα που μιλούν για μια γυναίκα κουρασμένη, απογοητευμένη, επιφυλακτική. Κι όταν ήρθε η ώρα μου να μιλήσω για το βιβλίο ένιωθα τόσο έντονα τη θετική αύρα όλων αυτών των ανθρώπων που καθόταν και στεκόταν απέναντί μου και με κοιτούσαν μέσα στα μάτια, που «λύθηκα», ανοίχτηκα, αποκαλύφθηκα μπροστά τους. Είχα την αίσθηση ότι μιλάω στον καθένα τους χωριστά. Κι έτσι μίλησα, μέσα από την ψυχή μου, σαν να μιλούσα στον καθένα χωριστά και του εξηγούσα γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο, πώς γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη και η ιδέα, πώς οι ήρωες απέκτησαν ζωή μέσα μου και με οδηγούσαν και τους οδηγούσα πάνω στο λευκό χαρτί, γιατί έδωσα το συγκεκριμένο τέλος στο βιβλίο, πώς εξελίχθηκε η διαδικασία μετά τη συγγραφή και ως την έκδοση. Και όλοι με άκουγαν προσεκτικά, μου χαμογελούσαν ενθαρρυντικά, έγνεφαν με το κεφάλι τους συμφωνώντας μαζί μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι πέτυχα αυτό που ήθελα να κάνω γράφοντας αυτό το βιβλίο, δηλαδή να μοιραστώ όλα όσα ήθελα να πω με όσο πιο πολλούς και όσο πιο έντονα γίνεται. Η βραδιά αυτή έκλεισε με τον πιο σωστό, τον πιο «γεμάτο» τρόπο τον κύκλο αυτού του πρώτου μου βιβλίου. Τώρα νιώθω ότι μπορώ να το αφήσω, αυτό και τους ήρωες του, όχι πίσω μου, αλλά πλάι μου, και να προχωρήσω γι αλλού, για ένα δεύτερο βιβλίο, για άλλους, διαφορετικούς ήρωες, με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς λόγους. Τώρα νιώθω γαλήνια…
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το τέλος της παρουσίασής μου, με τις ευχαριστίες μου στους ανθρώπους που ήταν κοντά μου σ’αυτήν τη μαγική στιγμή…
«…Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ, κοντά μου, μαζί μου. Μακάρι να μπορούσα να σας κάνω να καταλάβετε πόσο πολύ η παρουσία σας εδώ, αλλά και η παρουσία σας στην ζωή μου γενικότερα, ζεσταίνει την καρδιά μου. Όλοι σας, κάποιες στιγμές της ζωής μου, σταθήκατε πλάι μου και περπατήσατε μαζί μου. Το βιβλίο μου το αφιερώνω στους συνοδοιπόρους μου, όλους... Κι εσείς είστε συνοδοιπόροι μου, όλοι….. Σας ευχαριστώ.»
Κι εσείς όλοι, που διαβάζετε αυτήν τη στιγμή αυτό το κείμενο, που διαβάσατε ή θα διαβάσετε το βιβλίο μου, είστε κι εσείς, με τον τρόπο σας, συνοδοιπόροι μου και σας ευχαριστώ…
Η Σοφία Βόικου, η συγγραφέας, η φίλη τώρα πια, έκανε μια πολύ όμορφη παρουσίαση, προσέγγισε το βιβλίο μου με ανοιχτή ψυχή κι έτσι μίλησε γι αυτό, ψάχνοντας την αλήθεια του. Η ηθοποιός Βασιλική Τζάμου, μια πανέμορφη παρουσία, με το ταλέντο της μας έκανε να ξεχάσουμε πόσο νέα και δροσερή είναι και απέδωσε με μεγάλη ευαισθησία τα κείμενα που μιλούν για μια γυναίκα κουρασμένη, απογοητευμένη, επιφυλακτική. Κι όταν ήρθε η ώρα μου να μιλήσω για το βιβλίο ένιωθα τόσο έντονα τη θετική αύρα όλων αυτών των ανθρώπων που καθόταν και στεκόταν απέναντί μου και με κοιτούσαν μέσα στα μάτια, που «λύθηκα», ανοίχτηκα, αποκαλύφθηκα μπροστά τους. Είχα την αίσθηση ότι μιλάω στον καθένα τους χωριστά. Κι έτσι μίλησα, μέσα από την ψυχή μου, σαν να μιλούσα στον καθένα χωριστά και του εξηγούσα γιατί έγραψα αυτό το βιβλίο, πώς γεννήθηκε μέσα μου η ανάγκη και η ιδέα, πώς οι ήρωες απέκτησαν ζωή μέσα μου και με οδηγούσαν και τους οδηγούσα πάνω στο λευκό χαρτί, γιατί έδωσα το συγκεκριμένο τέλος στο βιβλίο, πώς εξελίχθηκε η διαδικασία μετά τη συγγραφή και ως την έκδοση. Και όλοι με άκουγαν προσεκτικά, μου χαμογελούσαν ενθαρρυντικά, έγνεφαν με το κεφάλι τους συμφωνώντας μαζί μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι πέτυχα αυτό που ήθελα να κάνω γράφοντας αυτό το βιβλίο, δηλαδή να μοιραστώ όλα όσα ήθελα να πω με όσο πιο πολλούς και όσο πιο έντονα γίνεται. Η βραδιά αυτή έκλεισε με τον πιο σωστό, τον πιο «γεμάτο» τρόπο τον κύκλο αυτού του πρώτου μου βιβλίου. Τώρα νιώθω ότι μπορώ να το αφήσω, αυτό και τους ήρωες του, όχι πίσω μου, αλλά πλάι μου, και να προχωρήσω γι αλλού, για ένα δεύτερο βιβλίο, για άλλους, διαφορετικούς ήρωες, με διαφορετικούς τρόπους και διαφορετικούς λόγους. Τώρα νιώθω γαλήνια…
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το τέλος της παρουσίασής μου, με τις ευχαριστίες μου στους ανθρώπους που ήταν κοντά μου σ’αυτήν τη μαγική στιγμή…
«…Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω όλους εσάς που είστε σήμερα εδώ, κοντά μου, μαζί μου. Μακάρι να μπορούσα να σας κάνω να καταλάβετε πόσο πολύ η παρουσία σας εδώ, αλλά και η παρουσία σας στην ζωή μου γενικότερα, ζεσταίνει την καρδιά μου. Όλοι σας, κάποιες στιγμές της ζωής μου, σταθήκατε πλάι μου και περπατήσατε μαζί μου. Το βιβλίο μου το αφιερώνω στους συνοδοιπόρους μου, όλους... Κι εσείς είστε συνοδοιπόροι μου, όλοι….. Σας ευχαριστώ.»
Κι εσείς όλοι, που διαβάζετε αυτήν τη στιγμή αυτό το κείμενο, που διαβάσατε ή θα διαβάσετε το βιβλίο μου, είστε κι εσείς, με τον τρόπο σας, συνοδοιπόροι μου και σας ευχαριστώ…
Τρίτη 22 Μαρτίου 2011
Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011
H αγάπη είναι πόλεμος. Πόλεμος με το σύντροφό σου, πόλεμος με τους κόσμους σου και τους ανθρώπους σου και –κυρίως– πόλεμος με τον εαυτό σου, με όλους τους εαυτούς σου...
Η ηρωίδα του βιβλίου, ύστερα από ένα δύσκολο γάμο και ένα επώδυνο διαζύγιο, ζει μέσα σε μια καλά προστατευμένη αταραξία, ως τη στιγμή που γνωρίζει έναν άνδρα ο οποίος τη διεκδικεί με κάθε τρόπο. Αυτή η συνάντηση θα την αναγκάσει να αντιμετωπίσει ξανά τις επιθυμίες και τις ανάγκες της, και να ξεθάψει κομμάτια της που πίστευε πως είχαν νεκρωθεί από καιρό. Θέλει να αφεθεί στον έρωτα, να χτίσει μαζί μ’ αυτό τον άνδρα έναν κόσμο όπως τον έχει ονειρευτεί, και να κλειστεί εκεί μέσα μαζί του. Όμως οι επιτακτικές υποχρεώσεις της, οι άσχημες εμπειρίες της, όλες οι αποσκευές της ζωής της την κάνουν διστακτική, δύσπιστη, καχύποπτη. Βρίσκεται σε ένα διαρκή πόλεμο, αναμετριέται με τη ζωή της, με τις αντοχές της, τις επιφυλάξεις της, τους φόβους της…
Άραγε θα βγει κάτι απ’ όλο αυτόν το χαλασμό ή θα μείνει μόνον ο χαλασμός;
Σχετικά με το "Η αγάπη είναι πόλεμος"
Το γράψιμο αυτού του βιβλίου ξεκίνησε σαν μια απλή καταγραφή σκέψεων, αισθήσεων, συναισθημάτων. Ένα πρωινό κοίταζα, ώρα πολλή, από το παράθυρό μου τον ανταριασμένο ουρανό έξω. Είναι μια από τις πολύ αγαπημένες μου εικόνες κι έτσι όπως τον κοίταζα ένιωθα να πλημμυρίζω από λέξεις, επίθετα, ουσιαστικά, μεταφορές, παρομοιώσεις, όλα για να περιγράψουν αυτόν τον ανήσυχο ουρανό που τόσο μου άρεσε. Ήμουν μπροστά στον υπολογιστή, τον άνοιξα κι άρχισα να γράφω, να περιγράφω. Η περιγραφή του ουρανού μού θύμισε την ζωή μου, με οδήγησε να γράψω και γι αυτήν, να την περιγράψω κι αυτήν με εικόνες, με λέξεις, με φράσεις που τις κουβαλούσα καιρό μέσα μου. Έτσι προέκυψε το κεφάλαιο «Ο ταραγμένος ουρανός». Η διαδικασία ήταν τόσο γοητευτική, τόσο λυτρωτική που τη συνέχισα και την άλλη μέρα και την επόμενη και τη μεθεπόμενη, καταγράφοντας, περιγράφοντας, αναλύοντας πράγματα που σκεφτόμουν, που ένιωθα, που έβλεπα γύρω μου και με προβλημάτιζαν. Δυο εβδομάδες αργότερα η καταγραφή αυτή είχε αποκτήσει όχι μόνο έναν σεβαστό όγκο, αλλά και νου και καρδιά και ψυχή που με καλούσαν κοντά τους κάθε μέρα, που με κρατούσαν κοντά τους όλη μέρα. Τα ξαναδιάβασα, μου άρεσαν και δεν ήθελα πια να τα χαντακώσω σ’ ένα συρτάρι και να μην τα δει ποτέ κανείς. Ήθελα να τα μοιραστώ και μάλιστα να τα μοιραστώ όχι μόνο με τους δικούς μου, με τους οικείους μου ανθρώπους, αλλά να τα μοιραστώ με όσο πιο πολλούς, όσο πιο πολύ γίνεται. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε η ιδέα ενός βιβλίου. Επινόησα τη σχέση ενός άνδρα και μιας γυναίκας και με την ιστορία της σχέσης αυτής «έντυσα» ό,τι είχα γράψει μέχρι τότε. Τα κεφάλαια με τις σκέψεις μου έμειναν σε πρώτο πρόσωπο, ενώ τα κεφάλαια με την αφήγηση της σχέσης των δυο ηρώων γράφτηκαν σε τρίτο πρόσωπο.
Ξεκινώντας να αφηγούμαι μια σχέση δεν είχα μια συγκεκριμένη ιδέα για το πώς θα εξελιχθεί ως το τέλος του βιβλίου. Απλώς ξεκίνησα να γράφω και η εξέλιξη της ιστορίας αρχικά ακολουθούσε τα κεφάλαια με την περιγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Σιγά σιγά βέβαια οι ήρωες απέκτησαν δική τους ζωή και άρχισαν να οδηγούν αυτοί τις εξελίξεις κι εγώ να ακολουθώ. Τους αγάπησα πολύ αυτούς τους δυο ήρωες, που για μένα ήταν κάτι σαν αρχετυπικά μοντέλα ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Γι αυτό και δεν τους έδωσα ονόματα, γι αυτό και απέφυγα επιμελώς να δώσω πρακτικές πληροφορίες για την εμφάνισή τους, τις δουλειές τους, τον τρόπο ζωής τους. Γι αυτό και είναι μόνοι τους στον κόσμο που έφτιαξα γι αυτούς, με τις απολύτως απαραίτητες μόνο αναφορές στους ανθρώπους γύρω τους. Ώσπου πλησιάζαμε στο τέλος κι εγώ δεν ήξερα ποιο τέλος να δώσω. Έχοντας ζήσει μαζί με την ηρωίδα μου όλες τις χαρές, τους φόβους, τα πετάγματα της ψυχής, τα πισωγυρίσματα, τα διλήμματα, δεν ήξερα ποιο τέλος θα μπορούσε να διαλέξει. Άφησα, λοιπόν, το βιβλίο χωρίς τέλος, δίνοντας τρεις διαφορετικές εκδοχές κι αφήνοντας τον κάθε αναγνώστη να διαλέξει αυτήν που του ταιριάζει. Εξάλλου ο αρχικός τίτλος του βιβλίου ήταν “Non finito”, δηλαδή ημιτελές, ένας όρος που δανείστηκα από την Ιστορία της Τέχνης και που αναφέρεται στα έργα των μεγάλων Δασκάλων που συνειδητά τα άφησαν ημιτελή.
Η γραφή ενός μεγάλου μέρους του βιβλίου σε πρώτο πρόσωπο έκανε πολλούς από τους αναγνώστες μέχρι τώρα να ταυτίσουν την ηρωίδα με μένα. Η γυναίκα αυτή έχει ένα μεγάλο κομμάτι από μένα και αρκετούς από τους πολλούς τρόπους που έχω κι εγώ για να αντιμετωπίζω την ζωή. Πολλούς τρόπους, πολλούς εαυτούς, όπως όλοι μας, όπως γράφω και μέσα στο βιβλίο. Κάποιοι τρόποι μου ταυτίζονται με τους δικούς της, κάποια πράγματα που έζησε εκείνη τα έζησα κι εγώ, σε κάποιες καταστάσεις ίσως να αντιδρούσα κι εγώ με τον τρόπο που αντιδρά εκείνη. Εξάλλου η βάση αυτού του βιβλίου ήταν μια ανηλεής, αδιάκοπη ενδοσκόπηση, μελέτη του εαυτού μου, των εαυτών μου. Είναι όμως και πολλά τα στοιχεία εκείνα που «δανείστηκα» από τον κόσμο γύρω μου, τύποι ανθρώπων που γνώρισα, ιστορίες που μου διηγήθηκαν, φράσεις που άκουσα και μου έκαναν εντύπωση. Μ’ αρέσει να ακούω ιστορίες. Τις μαζεύω μέσα μου και μετά τις δουλεύω, μια-μια, εξαντλητικά, προσπαθώντας να βρω την αλήθεια μέσα τους, την κάθε αλήθεια, και της μιας και της άλλης πλευράς. Πολλά τέτοια στοιχεία βρήκαν το δρόμο τους και εμφανίστηκαν μέσα στο κείμενό μου. Για παράδειγμα, το σημείο όπου η ηρωίδα αναρωτιέται αν η αντίζηλός της κρεμιέται από τον πολυέλαιο και κάνει σεξ από κει, είναι μια φράση που την άκουσα από μιαν αδελφική φίλη πριν από πολλά, πολλά χρόνια, μου έκανε εντύπωση, την κράτησα μέσα μου και την αποτύπωσα στο βιβλίο. Όπως και την φράση της ηρωίδας, ότι την ζωή της από τα τριάντα της ως τα σαράντα της την χάρισε σε άλλους, την «έκλεψα» από την αδελφή μου, την Φανή.
Στο μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου παραμένει η πρώτη γραφή, το κείμενο δηλαδή όπως το έγραψα την πρώτη φορά. Ελάχιστες είναι οι διορθώσεις που έγιναν, περισσότερο ήταν ολόκληρα κεφάλαια αυτά που έφυγαν στο τέλος, για να αποκτήσει το βιβλίο ένα λογικό μέγεθος. Κάποια κείμενα προϋπήρχαν του βιβλίου. Το πρώτο κεφάλαιο, «Ο φανταστικός σύντροφός μου», γράφτηκε πριν από είκοσι χρόνια, όταν σπούδαζα στην Αυστρία. Νομίζω εξάλλου ότι αυτό φαίνεται από το απόλυτο ύφος του και την ουτοπία που αναζητάει με πείσμα. Η «Αγρύπνια» γράφτηκε πριν από μερικά χρόνια, σε μια από τις συνηθισμένες αγρύπνιες μου. Το «Πένθος» επίσης, μια νύχτα ξύπνησα ξαφνικά από τον ύπνο μου, σαν κάποιος να με σκούντηξε, πήρα ένα τετράδιο κι έγραψα μεμιάς το Πένθος, ένα από τα πολύ «δικά μου» κείμενα μέσα στο βιβλίο.
Η συγγραφή του βιβλίου δεν κράτησε πάνω από δυο μήνες. Ήταν μια διαδικασία λυτρωτική, ψυχοθεραπευτική, που από τη στιγμή που ξεκίνησε απέκτησε μιαν ασυγκράτητη ορμή που δεν σταματούσε μπροστά σε τίποτα. Κι όταν σταμάτησα να γράφω ένιωθα καλά, ένιωθα ανάλαφρη, ανακουφισμένη, χορτάτη. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι από κει και μετά θα ξεκινούσε μια άλλη διαδικασία, το ίδιο ενδιαφέρουσα και προκλητική, αυτή της έκδοσης του βιβλίου. Ξεκίνησε με την επιμέλεια των κειμένων. Η συνεργασία μου με την επιμελήτρια Χριστίνα Γιατζόγλου ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές στην ζωή μου. «Περάσαμε» το κείμενο πολλές φορές μαζί, κάναμε στο τέλος ελάχιστες, αλλά καίριες διορθώσεις και συζητήσαμε ώρες ατέλειωτες για το ύφος του κειμένου, για τις πιο λεπτές αποχρώσεις της γλώσσας, κάναμε «ψιλοβελονιά» σε κάθε γραμμή, σε κάθε λέξη. Διαφωνήσαμε ώρα πολλή για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αφήσουμε ένα κόμμα σε μια φράση, για το αν είναι σωστό να αφήσουμε ένα «ωστόσο» όταν προηγείται ένα «παρόλο που..»… Της χάρισα σχεδόν όλα μου τα «ωστόσο», μου χάρισε σχεδόν όλα μου τα κόμματα και τις άπειρες επαναλήψεις λέξεων που έχω μέσα στο κείμενο, που θεωρώ το κείμενό μου μισό χωρίς αυτές. Το να μπορώ να συζητάω έτσι μ’έναν άνθρωπο για το τι έγραψα και γιατί το έγραψα κι αν θα μπορούσα να το γράψω αλλιώς κι αν θα αλλοιωνόταν το τελικό νόημα του κειμένου, ήταν για μένα μια από τις πιο προκλητικές και δημιουργικές φάσεις της ζωής μου μέχρι τώρα και θέλω να ευχαριστήσω θερμά τη Χριστίνα που σεβάστηκε το κείμενό μου, τις εμμονές μου και τις αδυναμίες μου.
Και μετά απ’ αυτό συνεχίσαμε με την ομάδα συνεργατών των εκδόσεων Ψυχογιός, να βρούμε τον τελικό τίτλο, να σχεδιάσουμε το εξώφυλλο, να γράψουμε την περίληψη, να ετοιμάσουμε το video, να επιλέξουμε τη μουσική, να ετοιμάσουμε την παρουσίαση, να διαφωνήσουμε και να συμφωνήσουμε, να προσπαθήσουμε να πείσουμε και συγχρόνως να καταλάβουμε ο ένας τη θέση του άλλου κι όλα αυτά μέσα από πολύ δημιουργικούς δρόμους, με πολύ σεβασμό και έχοντας όλοι έναν τελικό στόχο στο μυαλό μας, το καλό ταξίδι του βιβλίου. Τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου γι αυτές τις τόσο γεμάτες στιγμές.
Εύχομαι όσοι πάρουν στα χέρια τους το βιβλίο να περάσουν κι αυτοί, ο καθένας με τον τρόπο του, γεμάτες στιγμές…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)